Πριν από μερικά βράδια, καθόμουν στη βιβλιοθήκη μας, μπροστά στο τζάκι, με τους μοναχούς μου και παρατήρησα ότι όλοι μας είχαμε τα κινητά μας τηλέφωνα ανοιχτά. Λες και αυτό ήταν πιο σημαντικό από τη συζήτηση που κάναμε. Το φαινόμενο αυτό, το συναντάμε συχνά στην κοινωνία μας.
  Πρόσφατα, τρώγαμε παρέα με έναν φίλο ιερέα. Χτύπησε το κινητό του και εκείνος αμέσως το πήρε και πηγαινοερχόταν και μιλούσε με κάποιον στο κινητό. Εγώ, ένιωσα κάπως παραμερισμένος, ότι δεν ήμουν σημαντικός. Είχαμε να δούμε ο ένας τον άλλον για αρκετό καιρό και όποιος ήταν στο τηλέφωνο υπήρξε πιο σημαντικός από τη φιλία του μαζί μου. Τώρα, είμαι σίγουρος ότι δεν ήταν έτσι, αλλά έτσι το αντιλαμβανόμουν εκείνη τη στιγμή.

  Συνειδητοποίησα λοιπόν, ότι εμείς οι μοναχοί, ακόμα και εγώ ο ίδιος - που είμαι μοναχός για πάνω από 40 χρόνια- υποκύπτουμε σε αυτό το είδος του πειρασμού, να έχουμε αυτό το ηλίθιο κινητό τηλέφωνο ανοιχτό, ενώ επισκεπτόμαστε τους αδελφούς μας. Σίγουρα χρησιμοποιούσα τη δικαιολογία όλα αυτά τα χρόνια, ότι ως ιερέας πρέπει να το έχω ανοιχτό σε περίπτωση που υπάρξουν κλήσεις έκτακτης ανάγκης ή σε περίπτωση που κάποιος χρειάζεται πνευματική συμβουλή ή βοήθεια. Ωστόσο, είναι σημαντικό για μένα να θυμάμαι ότι πρέπει να είμαι διαθέσιμος στο τώρα με τους ανθρώπους που είναι μαζί μου εκείνη τη στιγμή.

  Δεν θέλω κάποιος να αισθάνεται ότι όποιος με καλεί στο τηλέφωνο, είναι πιο σημαντικός από εκείνον και σίγουρα στην μοναστική κοινότητα αυτό είναι κάτι που συμβαίνει όλο και πιο συχνά.
  Βλέπουμε ακόμα και οικογένειες να κάθονται γύρω από το τραπέζι του δείπνου - αν βέβαια είναι στο τραπέζι του δείπνου μαζί- με τα κινητά τους τηλέφωνα ανοιχτά, επιβεβαιώνοντας ότι δεν υπάρχει κάτι σημαντικό που έπρεπε να προσέξουν.
  Στιγμές σαν αυτές, όλοι μας, πρέπει να κλείσουμε τα κινητά μας. Αν κάποιος προσπαθεί να μας βρει, όταν ανοίξουμε το τηλέφωνό μας, θα δούμε ότι προσπάθησε να επικοινωνήσει μαζί μας και θα τον καλέσουμε. Έτσι, δε χάνουμε την ευαισθησία μας με κάποιον που μπορεί να βρίσκεται σε μια ανάγκη.

  Ο καθένας μας, θα πρέπει να βρίσκεται στο Εδώ και Τώρα για εκείνους που είναι μαζί του. Ίσως ακόμη πιο σημαντικό, είναι ότι πρέπει να αισθανόμαστε την παρουσία του Θεού.
  Αν επιτρέπουμε στο κινητό μας, να μας αποσπάσει την προσοχή από αυτές τις στιγμές που εστιάζουμε στη σχέση μας με τον Θεό, τότε εξαπατάμε τους εαυτούς μας.
  Όταν κάνουμε τις πρωινές και βραδινές προσευχές μας, το κινητό μας θα πρέπει να είναι κλειστό. Όταν διαβάζουμε τις γραφές, τους βίους των Αγίων ή πνευματικά αναγνώσματα, θα πρέπει να έχουμε το κινητό μας κλειστό. Οποιοσδήποτε σωστός καθηγητής, δεν θα επιτρέψει στους μαθητές του να έχουν τα κινητά τους ανοιχτά στο μάθημά του. Πόσο πιο σημαντικό είναι λοιπόν, για εμάς που είμαστε στην εκκλησία, να έχουμε τα κινητά μας κλειστά, όχι μόνο όταν βρισκόμαστε στη Θεία Λειτουργία,  αλλά και όταν κάνουμε την προσωπική μας προσευχή. Αν αποσπάται τόσο πολύ η προσοχή μας από το κινητό, πώς θα έχουμε σχέση με τον Θεό; Πρέπει λοιπόν να προσέχουμε. Εγώ ως μοναχός,  πρέπει να προσέχω στον αγώνα που κάνω.
  Μιλούσα πρόσφατα με έναν φίλο ιερέα για τη χρήση του τηλεφώνου και του είπα ότι το γραφείο μου είναι πάντα ανοιχτό. Είναι ανοιχτό 24 ώρες το 24ωρο σε περίπτωση που λάβω ένα τηλεφώνημα στη μέση της νύχτας και κάποιος βρίσκεται σε μια τρομερή πνευματική κατάσταση ή χρειάζεται βοήθεια ή είχε έναν θάνατο στην οικογένεια. Θέλω να μπορώ να ανταποκριθώ γρήγορα, αλλά πιο σημαντική είναι η σχέση μου με τον Θεό.  Αν αυτή η σχέση πρόκειται να εμποδιστεί, είναι καλύτερα να το πετάξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου μου πηγαίνοντας στην εκκλησία.
  Τα παιδιά σας χρειάζονται να έχετε το κινητό σας κλειστό όταν γυρίζουν από το σχολείο. Νομίζω ότι ένα από τα καλύτερα πράγματα που μπορεί να κάνει μια οικογένεια, είναι να έχει ένα καλάθι δίπλα στην εξώπορτα, έτσι ώστε όλοι όσοι έρχονται σπίτι, μαμά, μπαμπάς και τα παιδιά το πρώτο πράγμα που θα κάνουν να είναι το κλείσιμο των κινητών τους και η τοποθέτησή τους στο καλάθι. Έτσι, θα μπορούν να περάσουν ένα βράδυ μαζί, όπως κάναμε όταν ήμουν παιδί. Δεν είχαμε κινητά τηλέφωνα θυμάμαι. Ακόμα και αν είχαμε μόνο ένα τηλέφωνο, το απαντούσαμε μόνο αν χτυπούσε ένας συγκεκριμένος αριθμός κλήσεων και ακόμη και τότε δεν χρησιμοποιούσαμε το τηλέφωνο.        

Τώρα οι άνθρωποι είναι τόσο εθισμένοι στα τηλέφωνα που αγνοούν τους ανθρώπους γύρω τους και είναι να απορεί κανείς που ζούμε σε μια εποχή μοναξιάς. Οι άνθρωποι είναι μόνοι, είναι απελπισμένοι. Υποφέρουν από κατάθλιψη, επειδή δεν έχουν προσωπική σχέση με τους άλλους. Το μόνο που έχετε να κάνετε, είναι να μπείτε σε μια καφετέρια, όπου υπάρχουν νέοι άνθρωποι και θα δείτε ότι αυτό συμβαίνει. Μπορεί να κάθονται μαζί, αλλά δεν συνομιλούν μεταξύ τους, επειδή όλοι τους είτε στέλνουν γραπτά μηνύματα, είτε μιλάνε στα τηλέφωνά τους. Αυτό, δε σημαίνει ότι δεν είναι σε κοινότητα ο ένας με τον άλλον.  Δεν θα το κάναμε αυτό αν πηγαίναμε στην εκκλησία. Τουλάχιστον ελπίζω ότι δεν θα το κάναμε.
  Αν αισθανόμασταν ότι πρέπει να έχουμε το κινητό μας ανοιχτό, τότε αυτός ο πειρασμός προέρχεται από τον κακό. Εξορίστε το κινητό σας, κλείνοντάς το. Με τον τρόπο αυτόν, θα έχετε όμορφες , πολύτιμες στιγμές κατά τη διάρκεια της ημέρας σας.
  Ο μόνος που είναι σημαντικός είναι ο Θεός. Η μόνη σχέση στην οποία πρέπει να δοθεί προσοχή εκείνη τη στιγμή του χρόνου, είναι η σχέση που έχουμε με τον Ιησού Χριστό.
  Στη συνέχεια, να το μεταφέρετε αυτό στη σχέση σας με τα παιδιά σας, τους φίλους σας και τους συζύγους σας. Να είστε αφοσιωμένοι σε αυτούς και να ξέρουν γιατί δεν αφήνετε κάποιον άλλον να εισβάλει σε αυτόν τον χώρο, αυτόν τον πολύτιμο χώρο που έχετε μεταξύ σας.
  Οπότε, ας δεσμευτούμε να κλείνουμε το τηλέφωνο καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας, όταν είμαστε με ξεχωριστούς ανθρώπους, με την οικογένειά μας ή όταν είναι η ώρα για κατάνυξη και προσευχή. Πόσο τρομερή σκέψη είναι να κάνετε τις βραδινές σας προσευχές από το προσευχητάρι σας και μετά να αφήσετε το  προσευχητάρι για να απαντήσετε το τηλέφωνο; Μπορούν να αφήσουν ένα μήνυμα αν είναι κάτι σημαντικό. Τίποτα όμως δεν είναι τόσο σημαντικό, όσο η επικοινωνία σας με τον Θεό και κατ' επέκταση με την οικογένειά  και τους φίλους σας. Έτσι, θα ξέρουν ότι πραγματικά τους αγαπάτε, ότι νοιάζεστε γι' αυτούς και ότι η προτεραιότητά σας εκείνη τη στιγμή είναι εκείνοι και όχι κάποιος εκεί έξω στον κυβερνοχώρο.