Το παρόν άρθρο αποτελεί το δεύτερο μέρος του προηγούμενου άρθρου για τη Μουσική που δημοσιεύτηκε στις 27 Δεκεμβρίου 2022 και μπορείτε να το διαβάσετε εδώ. Το προηγούμενο άρθρο με τίτλο "Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΝΑ ΟΠΛΟ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ" επικεντρώθηκε στα αρνητικά της μουσικής βιομηχανίας και σε αυτό που θα μπορούσε να ονομαστεί δαιμονική επανάσταση στις αρχές της δεκαετίας του '60 με επικεφαλής τους Beatles. Σε αυτό το άρθρο θα εξετάσουμε το καλό που έφερε η μουσική, για να επιβεβαιώσουμε πως δεν ήταν όλη η μουσική στη δεκαετία του 60 και του 70 κακή. Κάποια τραγούδια μας προειδοποίησαν για το πώς η μουσική κατακτήθηκε από κάτι λιγότερο υγιές. Θα εξετάσουμε 2 επιτυχίες, μία από τη δεκαετία του '60 και μια άλλη από τη δεκαετία του '70.
Simon & Garfunkel – Ο ήχος της σιωπής (The Sound of Silence) 1964 και η διασκευή από τους “Disturbed”
Αρχικά, το τραγούδι "The Sound of Silence" κυκλοφόρησε από τους Simon and Garfunkel το 1964 στο άλμπουμ "Wednesday Morning, 3 AM", το οποίο ήταν αποτυχημένο, ωστόσο το συγκεκριμένο τραγούδι ξεχώρισε. Την εποχή που η δαιμονική επανάσταση ήταν σε πλήρη εξέλιξη, ο Paul Simon ο δημιουργός του τραγουδιού χρειάστηκε έναν χρόνο για να το γράψει. Η δημιουργία του τραγουδιού ήταν μια αργή διαδικασία, κύριος λόγος για τον οποίο δεν υπήρχε ρεφρέν στο τραγούδι. Το τραγούδι αφηγείται μια πολύ σημαντική ιστορία. Το πιο σημαντικό μέρος αυτού του τραγουδιού είναι οι στίχοι του. Μιλά για την έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων, ίσως ακόμη και για την έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ των μουσικών καλλιτεχνών και των στιχουργών. Νομίζω ότι αφού παρακολουθήσετε το βίντεο από τους "Disturbed" θα καταλάβετε γιατί αυτή η διακοπή της επικοινωνίας είναι σημαντική, σημαντική λόγω του τι συνέβαινε στη δεκαετία του 1960 την εποχή της αρχικής κυκλοφορίας του τραγουδιού. Ο κόσμος βρισκόταν σε αναταραχή ειδικά όσον αφορά τις ΗΠΑ. Ο πρόεδρος Κένεντι είχε δολοφονηθεί το 1963 την εποχή που ο Paul Simon είχε αρχίσει να γράφει το τραγούδι. Περίπου 5 χρόνια αργότερα ο Martin Luther King δολοφονήθηκε. Πόσοι από εμάς πιστεύουμε ότι η δεκαετία του 60 ήταν μια όμορφη εποχή; Ωστόσο, οι δολοφονίες και ο πόλεμος ήταν καθημερινά φαινόμενα. Η μουσική αποτελούσε ένα μεγάλο κομμάτι της συνεχιζόμενης βίας και του τι συνέβαινε ειδικά στις ΗΠΑ. Όλα τα ψυχεδελικά χρώματα δεν μπορούν τώρα να κρύψουν τα γεγονότα για το τι πραγματικά ήταν η δεκαετία του '60 και του '70. Σατανισμός, δολοφονίες, συνωμοσίες και σεξουαλική παρέκκλιση, και όλα ξεκίνησαν με μια μουσική επανάσταση, με συγκροτήματα όπως οι Beatles.
Η διασκευή από τους "Disturbed" κάνει ένα βήμα παραπάνω για να μας βοηθήσει να καταλάβουμε τι πραγματικά αφορούσε το τραγούδι. Ναι, αφορούσε την έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων, μεταξύ του κοινού και των "παλιών ερμηνευτών από τη δεκαετία του 50+" αφού έγινε η μουσική επανάσταση. Ο κόσμος άλλαξε και η παλιά "καλή μουσική" απειλήθηκε. Ποιος ήθελε να ακούσει παραδοσιακή μουσική όταν στην διπλανή πόλη έδιναν συναυλίες οι Beatles; Στον Paul Simon τον αρχικό δημιουργό δεν άρεσε ποτέ καμία από τις διασκευές που είχαν κάνει τα συγκροτήματα στο τραγούδι του. Ωστόσο, ένα heavy metal συγκρότημα αποφάσισε (για κάποιο λόγο, ο Θεός λειτουργεί με μυστηριώδεις τρόπους!) να δημιουργήσει μια διασκευή και έτσι οι "Disturbed" ανέλαβαν το φοβερό έργο να δημιουργήσουν τη δική τους εκδοχή. Αυτό πρέπει να έμοιαζε εξαρχής με αποτυχία στο μυαλό του Paul Simon. Πώς θα μπορούσε μια heavy mental μπάντα να αποδώσει επάξια ένα από τα σπουδαιότερα τραγούδια όλων των εποχών; Λοιπόν, κάπως έτσι τα κατάφεραν. Το τραγούδι όχι μόνο υπήρξε επιτυχία για τους Disturbed, αλλά έλαβαν και τη σφραγίδα έγκρισης από τον ίδιο τον Paul Simon.
Το 2015, 50 χρόνια μετά την κυκλοφορία του πρωτότυπου τραγουδιού, ήταν πλέον η σειρά των "Disturbed". Οι στίχοι του Sound of Silence δεν άλλαξαν σε αυτή τη νεότερη έκδοση του τραγουδιού, τα μουσικά όργανα άλλαξαν. Προστέθηκαν κλασικά όργανα, αυτό είναι το σημαντικό. Δεν υπάρχουν ηλεκτρικές κιθάρες εδώ. Το μεγάλο πιάνο και τα βιολιά ήταν το ζητούμενο σε αυτή την κυκλοφορία. Με το συνοδευτικό βίντεο αυτή η έκδοση κατατάσσεται για μένα στην κατηγορία του έπους. Το κομμάτι και το βίντεο διαρκεί λίγο περισσότερο από 4 λεπτά. Αφού τελειώσετε την παρακολούθησή του, θα νιώσετε σαν να έχετε μόλις παρακολουθήσει και ακούσει μια επική ταινία. Κάτι άλλο που έχει δείξει το κοινό, είναι η ανάγκη να το παρακολουθήσει αρκετές φορές. Τα γραφικά είναι πολύ καλά φτιαγμένα. Παρατηρήστε ότι τα περισσότερα από τα πρόσωπα των χαρακτήρων στο όνειρο/όραμα είναι θολά, ακριβώς όπως σε ένα πραγματικό όνειρο. Επίσης, τα μόνα πρόσωπα που βλέπετε είναι αυτά που είναι σημαντικά για την ιστορία.
Το βίντεο ξεκινά με μια στιγμή σιωπής και ένα πλάνο με μουσικά όργανα θαμμένα στο χώμα. Αυτό, αντιπροσωπεύει τη θεόσταλτη μουσική πριν από τη δεκαετία του '60. Τα όργανα είναι όλα κλασικά πριν από την εφεύρεση της ηλεκτρικής κιθάρας κ.λπ., και αντιπροσωπεύει το θάνατο της μουσικής (της πραγματικής μουσικής). Είναι σκοτεινά και συννεφιασμένα και αυτά αντιπροσωπεύουν τον θάνατο!
Στη συνέχεια, βλέπουμε τον κύριο τραγουδιστή των "Disturbed". Τα μάτια του είναι κλειστά, καθώς κοιμάται, όλη αυτή η ιστορία είναι ένα όραμα ύπνου.
Έπειτα, βλέπουμε ένα όργανο να ξεπροβάλλει μέσα από το χώμα. Αυτό, αντιπροσωπεύει την ανάσταση, όλη αυτή η ιστορία έχει βιβλικό χαρακτήρα.
Βλέπουμε ξεκάθαρα ότι το όργανο που ανασταίνεται είναι μια ακουστική κιθάρα, ένα κλασικό όργανο.
Τώρα , βλέπουμε το κλασικό τύμπανο κολλημένο στα αγκαθωτά κλαδιά ενός νεκρού δέντρου, και πάλι βιβλικό. Αντιπροσωπεύει τον θάνατο του Ιησού που κατεβαίνει από ένα νεκρό δέντρο (σταυρός). Το τύμπανο είναι ο χτύπος της καρδιάς μιας μελωδίας. Τα αγκάθια μπορεί να αντιπροσωπεύουν το στέμμα του Ιησού Χριστού, του Κυρίου και Βασιλιά μας.
Αργότερα, βλέπουμε 10000 άτομα ή και περισσότερα! Βιβλική και πάλι η σκηνή. Αυτοί είναι οι χαμένοι, οι άνθρωποι που έχουν μάτια, έχουν αυτιά, έχουν στόμα αλλά βλέπουν, ακούν, μιλούν χωρίς να μιλούν δεν έχουν τίποτα, είναι όλοι γονατισμένοι, μοιάζουν με ζώα. Χρειάζονται σωτηρία από τον Θεό, αλλά πώς;
Ο Θεός τους έδωσε τη μουσική, εκείνοι γράφουν, αλλά ποιος θα παίξει αυτή τη μουσική; Όχι τα διαβολικά όργανα. (Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ;)
Η απέραντη έκταση του νερού, χωρίζει τους μουσικοσυνθέτες και εσάς, τα πλήθη. Αυτό είναι που διακόπτει την επικοινωνία ανάμεσα σε εμάς και τον καλλιτέχνη. Ο καλλιτέχνης κοιτάζει με την κλασική κιθάρα του στο χέρι, αναζητώντας έναν τρόπο επανασύνδεσης. Ο κόσμος εύχεται τώρα το ίδιο, είναι όρθιος, με τις παρτιτούρες στα χέρια του.
Τα πλήθη εκπροσωπούνται τώρα από τα παιδιά που φαίνονται καθαρά με τη μουσική στο χέρι. Τα παιδιά φυσικά αντιπροσωπεύουν την αθωότητα και την ανάγκη για πίστη στον Θεό που επιστρέφει με τα πλήθη.
Οι μουσικοί με τα κλασικά όργανα κοιτούν επίσης τα πλήθη που αναρωτιούνται πώς θα επανασυνδεθούν μαζί τους.
Ο κόσμος είναι σκοτεινός, οι καλλιτέχνες και το πλήθος κοιτάζουν πάνω από την επιφάνεια του νερού. Θα παρατηρήσετε ότι το τσέλο εμφανίζεται ψηλό και αισθητό, αντιπροσωπεύοντας το σταυρό του Ιησού Χριστού, την άρπα του Αγγέλου και μπροστά την καρδιά του Θεού. Στα δεξιά, ο λαός κοιτάζει την αγγελική σκηνή.
Μια άλλη βιβλική γραφική παράσταση, μια βάρκα ή μήπως ένα τόξο, πλέει πάνω από την επιφάνεια του νερού. Βλέπουμε τον σταυρό, τη σάλπιγγα των Αγγέλων και επίσης την Άρπα τους. Τα πρόσωπα δεν είναι σημαντικά, το μόνο που έχει σημασία είναι ότι διασχίζουν την θάλασσα για να συναντηθούν μαζί μας.
Το Βίντεο τελειώνει με το τόξο να κατευθύνεται προς τους ανθρώπους. Ο Ήλιος που αντιπροσωπεύει το φως του κόσμου (Ιησούς Χριστός) φωτίζει τώρα τη σκηνή.
Αυτή η ιστορία, αν και σκοτεινή, έχει μια θετική κατάληξη. Υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ, θα υπάρξει αποκατάσταση των ζημιών που προκλήθηκαν από την επανάσταση του '60, εξαιτίας αυτής της λεγόμενης επανάστασης. Τα πλήθη έχασαν την πίστη τους στο Θεό και υποκλίθηκαν στο δικό τους θεό του νέον. (το νέον είναι ψυχεδελικό φως). Η δεκαετία του '60 ήταν μια ψυχεδελική εποχή, η φωτεινότητα και το χρώμα παρέσυραν τα αδύναμα πνεύματά μας στην αμαρτία. Η ζημιά συνεχίζεται ακόμα με τη σατανική μουσική βιομηχανία, αλλά θα αλλάξουν τα πράγματα. "Ο Ήχος της Σιωπής" λέει ότι θα αλλάξουν.
Νωρίτερα έγραψα ότι ο Paul Simon ήταν δυσαρεστημένος με τις διασκευές που δημιουργήθηκαν για το τραγούδι του. Μια τέτοια διασκευή ήταν μετά την αποτυχία του άλμπουμ "Wednesday Morning, 3 AM". Ένας καλλιτέχνης πήρε το τραγούδι του Paul Simon και το κυκλοφόρησε χρησιμοποιώντας ηλεκτρικές κιθάρες κ.λπ. Το όνομα αυτού του καλλιτέχνη είναι Bob Dylan. Θυμηθείτε αυτό το όνομα, θα αποδειχθεί σημαντικό στο 3ο και τελευταίο μέρος αυτής της σύντομης σειράς άρθρων για τη μουσική.
Την επόμενη φορά θα εξετάσουμε ένα άλλο εμβληματικό τραγούδι που μας προειδοποίησε όλους για το πώς πέθανε η μουσική.
Στέφος
Μετάφραση από Χρύσα