Δεν θυμάμαι πόσο χρονών ήμουν όταν είχα αυτό το όραμα, αλλά ήμουν πολύ νέος. Δεν έχω καθόλου μνήμες πριν τη στιγμή που το έζησα, αλλά θυμάμαι τη ζωή μου μετά το όραμα. Συγκεκριμένα, όταν ήμουν παιδί, είχα αυτό το όραμα, το ονομάζω έτσι γιατί δεν ήταν όνειρο, ήταν πραγματικότητα, πιο αληθινό από αληθινό:
Καθώς περπατούσα σε έναν έρημο παλιό δρόμο, παρατήρησα ότι τα σπίτια και στις δύο πλευρές του δρόμου, ήταν άδεια και είχαν σκισμένες κουρτίνες που κυμάτιζαν από τα παράθυρα λόγω του ανέμου. Το έδαφος ήταν σκονισμένο και ο άνεμος φυσούσε τη σκόνη πάνω και γύρω μου. Επρόκειτο για έναν πολύ παλιό δρόμο πολύ πριν από τις σύγχρονες επεμβάσεις με ασφαλτοστρώσεις. Τα κτίρια έμοιαζαν επίσης πολύ παλιά και εγκαταλελειμμένα. Η ζέστη του ήλιου χτυπούσε το πρόσωπό μου, η ατμόσφαιρα ήταν ξηρή, συνέχισα να περπατάω στον δρόμο. Στο τέλος του υπήρχε ένα παλιό πέτρινο πηγάδι, που φαινόταν «φιλόξενο» και έτσι κάθισα να ξεκουραστώ.
Ξαφνικά ένιωσα μια αίσθηση μεγάλης αγάπης όπως η αγάπη των γονιών, αλλά και ακόμα μεγαλύτερη. Κοίταξα στα δεξιά μου και ήταν ο Ιησούς Χριστός, ο Βασιλιάς μας, που καθόταν δίπλα μου. Δεν μπορούσα να δω το Πρόσωπό του αλλά υπήρχε ένα λαμπρό φως. Ο Ιησούς, Ο Κύριος και Βασιλιάς με αγκάλιασε και μου είπε: "Μην κλαίς για την Ιουδαία" και τότε το όραμα τελείωσε.
Μετά από αυτό, καθώς μεγάλωνα, πέρασα μεγάλο χρονικό διάστημα ψάχνοντας για τον Ιησού Χριστό, συνήθως σε λάθος μέρη και εκκλησίες. Ως έφηβος άρχισα να ενδιαφέρομαι για τον αποκρυφισμό και διάβασα πολλά για τη μαγεία και την ιστορία της. Όπως ανέφερα προηγουμένως, έψαχνα σε όλα τα λάθος μέρη, ο αποκρυφισμός ήταν τόσο λάθος μέρος. Καθώς μεγάλωνα και ενηλικιώθηκα, οι αναμνήσεις του οράματός μου παραμερίστηκαν, αλλά δεν ξεχάστηκαν, δεν ξεχάστηκαν ποτέ. Μεγάλωσα με ασωτίες, έπινα, κάπνιζα και έχανα τον χρόνο μου σε αμαρτωλές ασχολίες. Είχα χρήματα και τα ξόδευα απερίσκεπτα, συνήθως σε ποτά και άλλες σκοτεινές αμαρτίες!
Για να μην τα πολυλογώ, έφτασα στο σημείο όπου η ζωή μου ήταν σε καθοδική πορεία, είχα κατάθλιψη (για διάφορους λόγους) και κατέληξα να πάω διακοπές στη Ρόδο στην Ελλάδα, προσκεκλημένος από τον αδερφό που είχαμε να μιλήσουμε πολλά χρόνια, κι τότε είπα: γιατί όχι!!! Κατά τη διάρκεια των διακοπών γνώρισα τη μέλλουσα σύζυγό μου Γιούλη. Έπειτα, μετακόμισε κι εκείνη στην Αγγλία και στη συνέχεια επιστρέψαμε και οι δύο στην Ελλάδα για να ζήσουμε στο νησί της Κρήτης. Στην Κρήτη είχαμε μια επιχείρηση κοσμημάτων και τα πράγματα φαίνονταν καλά, αν και το ποτό συνεχιζόταν ή με άλλα λόγια η αμαρτία! Η αμαρτία και το αίσθημα της ενοχής έγινε βαρύ στους ώμους μου. Μια μέρα ενώ ήμουν μόνος στο σπίτι ένιωσα τον Θεό να με καλεί! Προσευχήθηκα (ίσως για πρώτη φορά από τότε που ήμουν παιδί) και σε αυτό το σημείο η ζωή μου σώθηκε και άλλαξε! Έβλεπα σαν όραμα τον Ιησού να βασανίζεται καθώς οδηγούνταν στον Σταυρό. Ένιωσα τον πόνο Του, έπειτα ένιωσα μεγάλη θλίψη να προέρχεται από τον Θεό. Τότε συνειδητοποίησα ότι η θλίψη ήταν για τον Υιό του, για τον οποίο ήταν Περήφανος, αλλά ένιωθε επίσης και τον πόνο του παιδιού του που βασανιζόταν. Αυτό ήταν που με λύγισε, έπεσα στα γόνατα και ζήτησα από τον Θεό συγχώρεση των αμαρτιών μου! Ο Θεός με όλη Του τη χάρη σήκωσε το βάρος από τους ώμους μου! Ένιωσα ξανά αυτή την αγάπη που είχα νιώσει στο πρώτο μου όραμα! Από εκείνη την ημέρα η ζωή μου άλλαξε: σταμάτησα να πίνω, σταμάτησα να καπνίζω, άλλαξε η διατροφή μου, όλα αυτά. Αν και εξακολουθώ να είμαι αμαρτωλός, τώρα αισθάνομαι την ενοχή και προσπαθώ να μην αμαρτάνω. Μιλάω συνεχώς στο Θεό καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας. Μου έχει σώσει τη ζωή σε πολλές περιπτώσεις. Ο Θεός μας έδωσε τα μέσα για να «τρέφουμε» τον εαυτό μας, μου έδωσε ένα μονοπάτι το οποίο τώρα ακολουθώ. Αυτό το μονοπάτι μας οδήγησε εδώ σε αυτή την εκκλησία και σε αυτόν τον ιερέα, τον πατέρα Γεώργιο.
Πρόσφατα έγινα Χριστιανός Ορθόδοξος και παντρεύτηκα τη σύζυγό μου Γιούλη, στην εκκλησία μας από τον ιερέα μας πατέρα Γεώργιο. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά, φτάνοντας στο σήμερα, δημιουργώντας την ιστοσελίδα της εκκλησίας, δουλεύοντας από το σπίτι και βοηθώντας στην εκκλησία με τις ζωντανές μεταδόσεις. Συναντούμε άλλους υπέροχους Χριστιανούς στην εκκλησία, όπου δίνει ο ένας στον άλλον δύναμη σε μια εποχή που η υποστήριξη και η πνευματική ενίσχυση είναι τόσο πολύ αναγκαίες. Μπορεί να μην καταλαβαίνω τα λόγια κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας, αλλά αισθάνομαι τις προσευχές και τις ψαλμωδίες, και αισθάνομαι επίσης τις προσευχές να μεταφέρονται στους ουρανούς με τη γλυκιά μυρωδιά του θυμιάματος.
Είθε ο Θεός να ευλογεί όλους!
ΜΕΡΟΣ 2
Μετάφραση από Κατερίνα
