Αυτό είναι το 2ο μέρος του άρθρου μου, το 1ο μέρος μπορείτε να το διαβάσετε εδώ (ΜΗΝ ΚΛΑIΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΟΥΔΑΙΑ).
Αυτή η περιγραφή είναι μια σειρά από οράματα που έχω συγκεντρώσει για αυτό το άρθρο. Καλύπτουν την εποχή που ήμουν στην Κρήτη με το τελευταίο να διαδραματίζεται εδώ στην ηπειρωτική Ελλάδα που ζω. Ήμουν (εγώ ή το πρόσωπο που έβλεπα) ξαπλωμένος σε ένα κρεβάτι. Στη γωνία του δωματίου άνοιξε μια πύλη και εμφανίστηκε ένας άγγελος. Η πύλη είχε το νόημα μιας πόρτας η οποία ήταν προσωρινή και όχι κανονική. Ο άγγελος έμοιαζε οικείος, ίσως όχι σε μένα αλλά στο πρόσωπο μέσα από το οποίο έβλεπα το όραμα. Ένιωσα ότι γνώριζα αυτόν τον άγγελο. Ο άγγελος άπλωσε τα χέρια του και με ανέβασε στον ουρανό, την επόμενη στιγμή ο άγγελος έφυγε.
Περπατούσα μέσα από ένα μικρό πέρασμα που ήταν ντυμένο με όμορφες κόκκινες μεταξωτές κουρτίνες. Δεν υπήρχαν τοίχοι μόνο κουρτίνες. Μπήκα σε ένα μικρό κυκλικό δωμάτιο, επενδεδυμένο με τις κόκκινες κουρτίνες. Εκεί υπήρχε ένας μικρός θρόνος στη μία άκρη του δωματίου και το πάτωμα ήταν ο ίδιος ο πλανήτης Γη. Το μόνο φως στο δωμάτιο προερχόταν από τη Γη πάνω/μέσα από το πάτωμα. Λέω μέσα από το πάτωμα γιατί το πάτωμα ήταν κυκλικό, τύπου γυαλιού που μπορούσες να δεις προς τα κάτω στη Γη. Κοιτάζοντας τη Γη δεν είχα ξαναδεί κάτι παρόμοιο, σίγουρα τίποτα από αυτά που έχει κυκλοφορήσει η NASA. Η Γη ήταν κρυστάλλινη στα μάτια μου, εμοιάζε να μπορούσα να την αγγίξω. Το άλλο πράγμα που παρατήρησα ήταν ότι υπήρχαν οι "φλέβες" του πλανήτη (τα ποτάμια) που αντλούσαν νερό και έδιναν ζωή γύρω από τον πλανήτη, η Γη ήταν ζωντανή!.
Όπως γνωρίζουμε ως Χριστιανοί, λατρεύουμε τον Δημιουργό και όχι το κτιστό. Ωστόσο ο Θεός έθεσε τόσο τα ζώα όσο και τη Γη στη φροντίδα μας και ως εκ τούτου θα πρέπει να νοιαζόμαστε τόσο για τη Γη όσο και για ΟΛΗ τη ζωή που ζει πάνω της. Οι περισσότεροι από τους μη πιστούς βέβαια λατρεύουν τη Γη και τα ζώα και πιστεύουν ότι αν δεν υπήρχαν οι άνθρωποι τότε η Γη θα ήταν μια χαρά όπως και όλα τα ζώα που ζουν πάνω σε αυτήν. Δηλαδή δίνουν αξία σε όλα τα άλλα πλην των παιδιών του Θεού. Αυτοί οι άθεοι συνήθως έχουν πρόβλημα να διαχειριστούν την δική τους ζωή και το δικό τους σπίτι. Παρόλα αυτά νομίζουν ότι μπορούν να σώσουν τη Γη, ενώ στην πραγματικότητα δεν μπορούν να σώσουν ούτε τον εαυτό τους.
Η ανθρωπότητα έχει αποτύχει και αποτυγχάνει συνεχώς στο καθήκον της απέναντι στον θαυμαστό κόσμο του Θεού. Επιπλέον, αποτυγχάνουμε πολύ στη ζωή, εμείς οι Χριστιανοί που ενώ γνωρίζουμε το θέλημα του Θεού αμαρτάνουμε, μετανοούμε, αμαρτάνουμε ξανά! Χωρίς τον Θεό θα πέφταμε για πάντα ακόμα περισσότερο στο σκοτάδι της αβύσσου. Χωρίς τον Θεό θα λατρεύαμε τους Ανθρώπους (Φαραώ στην Αίγυπτο) , τα ζώα (τον Πάνα στην αρχαία Ελλάδα) και τη Γη την ίδια στιγμή που την καταστρέφουμε. Χωρίς πίστη στον Θεό δεν θα υπήρχε Γη. Αυτό που πολλοί ξεχνούν είναι ότι η Γη δημιουργήθηκε για την ανθρωπότητα, για τα δημιουργήματα του Θεού που είναι κατ' εικόναν και καθ' ομοίωσιν Θεού πλασμένα. Αν καταστραφούμε εμείς, τότε θα καταστραφεί και η Γη. Ο Θεός δημιούργησε τη Γη, μόνο ο Θεός μπορεί να τη σώσει ή να την καταστρέψει.
Περπάτησα προς το θρόνο, ήξερα μέσα μου ότι αυτός ήταν ο θρόνος του Ιησού, του σωτήρα και βασιλιά μας. Εκεί υπήρχε ένας κόκκινος χιτώνας/μανδύας που έντυνε το κάθισμα. Ο θρόνος είχε τετράγωνο σχήμα, δείτε τις συνημμένες εικόνες. Φαινόταν σαν να ήταν φτιαγμένος από ξύλο, με ξυλόγλυπτες χαράξεις παντού. Μπορούσα να διακρίνω ένα κόκκινο μαξιλάρι πάνω στο θρόνο, το οποίο καλυπτόταν εν μέρει από τον κόκκινο χιτώνα. Αυτός ο θρόνος δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο στην όψη, αλλά γνωρίζοντας ότι αυτός ήταν ο θρόνος του Βασιλιά μας, το έκανε πραγματικά πολύ ιδιαίτερο. Στη βάση του βρισκόταν το υποπόδιο που ήταν το πάτωμα- η γη. Άρχισα να σκέφτομαι το χωρίο της Βίβλου, το υποπόδιο του Θεού είναι η Γη, (Πράξεις 7:49 "Ο ουρανός είναι ο θρόνος μου, και η γη είναι το υποπόδιο των ποδιών μου").
Στη συνέχεια βρισκόμουν πάνω από τη Γη σε ένα πολύ μακρύ μονοπάτι που έμοιαζε με κορδέλα. Το μονοπάτι ήταν λευκό, ελικοειδές και στενό. Καθώς περπατούσα κατά μήκος του μονοπατιού, και πάλι παρατήρησα την καθαρότητα της θέασης της Γης που ήταν ολοζώντανη. Στη συνέχεια, ένα μεγάλο συναίσθημα διαπεραστικής αγάπης με κατέκλυσε. Κοίταξα πέρα μακριά στο μονοπάτι και εκεί ήταν τα χέρια Του απλωμένα, ήταν ο Ιησούς ο βασιλιάς μας. Περπάτησα μέχρι Αυτόν και με αγκάλιασε, δεν περιγράφεται το συναίσθημα αυτό. Στη συνέχεια ο Ιησούς με έστρεψε προς τη Γη και με ρώτησε "Πώς επιθυμείς να επιστρέψεις στη Γη;". Η ακριβής ερώτηση και η απάντησή μου δεν θα αποτυπωθούν σε αυτές τις γραμμές του άρθρου. Απάντησα αστραπιαία στην ερώτηση και το όραμα τελείωσε.
Κατάτη διάρκεια αυτών των οραμάτων αυτό που έχω παρατηρήσει είναι πόσο ξεκάθαρη είναι η σκέψη και κινείται με εκπληκτική ταχύτητα, σαν να γνωρίζω από πριν την ερώτηση και την απάντηση πριν καν την σκεφτώ. Είναι σαν να ακούς την ερώτηση και χωρίς καν να την σκεφτείς να απαντάς ταυτόχρονα. Πώς θα φαινόταν κάτι τέτοιο εδώ στη Γη, λοιπόν, όχι πολύ καιρό μετά το τελευταίο όραμα το ανακάλυψα.
Μια μέρα εγώ και η γυναίκα μου αποφασίσαμε να πάμε στο τοπικό σούπερ μάρκετ, οδηγούσα και η γυναίκα μου καθόταν δίπλα μου στη θέση του συνοδηγού. Ένα αυτοκίνητο βγήκε μπροστά μας, ο οδηγός αυτός του άλλου αυτοκινήτου πανικοβλήθηκε και πάτησε τα φρένα του, με αποτέλεσμα να κλείσει τον δρόμο. Σε αυτό το σημείο ο χρόνος επιβραδύνθηκε για μένα. Σκέφτηκα αστραπιαία ότι θα πέσουμε πάνω σε αυτό το αυτοκίνητο, ότι δεν θα μπορούσα να το σταματήσω εγκαίρως. Κοίταξα τη γυναίκα μου που είχε παγώσει από τον φόβο. Ο εγκέφαλός μου δούλευε πιο γρήγορα από ποτέ, κοίταξα προς τα αριστερά, πίσω από το αυτοκίνητο, δεν είχα χρόνο να στρίψω προς τα εκεί, κοίταξα προς τα δεξιά μπροστά από το αυτοκίνητο, δεν είχε μείνει πολύς δρόμος αλλά υπήρχαν χόρτα. Έκανα την επιλογή μου, έστριψα το τιμόνι του αυτοκινήτου προς τα δεξιά. Γλίτωσα να πέσω πάνω στο αυτοκίνητό του κατά εκατοστά, έστριψα το αυτοκίνητό μας για να μην πέσω πάνω σε κανένα δέντρο, έτρεξα κατά μήκος του χόρτου και σταμάτησα!
Η σύζυγός μου ήταν σοκαρισμένη, κοίταξα και τον άλλο οδηγό έδειχνε σοκαρισμένος, εγώ ο ίδιος ένιωθα καλά. Ήμουν χαρούμενος που δεν χτυπήσαμε το αυτοκίνητο. Νομίζω ότι πηγαίναμε με ταχύτητα που θα μπορούσε είτε να προκαλέσει τρομερούς τραυματισμούς σε όλους μας είτε να μας σκοτώσει. Για να συντομεύσω λίγο την ιστορία, συνεχίσαμε προς το σούπερ μάρκετ. Βγήκα από το αυτοκίνητο νιώθοντας ευτυχισμένος που τα καταφέραμε. Καθώς όμως ήμουν έτοιμος να μπω στο κατάστημα άρχισα να ιδρώνω και συνειδητοποίησα εκείνη τη στιγμή ότι συνέβη κάτι εκπληκτικό. Λέω τότε στη γυναίκα μου ότι δεν ήμουν εγώ που μας σταμάτησα από τη σύγκρουση, αλλά ο Θεός!
Αυτή η επιβράδυνση του χρόνου που ένιωσα αρχικά βοήθησε ώστε ο εγκέφαλός μας να συμπεριφερθεί αστραπιαία γρήγορα.
Το συμπέρασμα είναι ότι ο Θεός είναι αληθινός, ο παράδεισος είναι αληθινός! Επίσης να ξέρετε ότι ο Θεός σας αγαπάει ακόμη και αν τον αφήσετε. Θα σας σώσει και θα σας προστατεύσει, αλλά χρειάζεται να του επιτρέψετε να το κάνει αυτό. Κι αυτό επιτυγχάνεται έχοντας μια προσωπική σχέση με τον Θεό, να νιώθετε πραγματικά πως είστε ο γιος ή η κόρη του Θεού. Ο Θεός όπως κάθε καλός γονιός θα σας αγαπάει και θα σας προστατεύει, δεν θα σας αφήσει να υποφέρετε και θα γίνετε κι εσείς μέρος της Βασιλείας των Ουρανών.
Είθε ο Θεός να μας ευλογεί όλους.
Αναλογιζόμενος αυτή τη σειρά οραμάτων, που περιγράφονται σε αυτό το άρθρο διαπιστώνω πως υπάρχουν πολλοί συμβολισμοί: οι κόκκινες κουρτίνες, ο χιτώνας, ο ξύλινος θρόνος και το λευκό ελικοειδές μονοπάτι. Το κόκκινο είναι το αίμα του Χριστού, ο χιτώνας/ένδυμα που φορούσε ο Ιησούς πριν σταυρωθεί, ο ξύλινος θρόνος μπορεί να θεωρηθεί ως ο ξύλινος σταυρός. Το λευκό ελικοειδές μονοπάτι, μου θύμισε το σάβανο του Ιησού που ξετυλίγεται, συμβολίζοντας την ανάσταση. Αν συμβόλιζε ή όχι αυτά τα πράγματα δεν το γνωρίζω, το μόνο που ξέρω είναι ότι αυτά τα βίωσα πραγματικά.
Μετάφραση από Κατερίνα